Hoeft niet
je huid is zo keurig en je zweet is van zijde oh
hoe te herinneren wat zich vernietigend laat verleiden
geef me je hand ik zal hem je dragen
je bent de wolken waarop ik steden bouw
leg je hoofd in mijn handen dat je lief lijf dan rust
en je tranen mengen mijn zweet
laat me ver je voeten leiden hun spoor
tekent de aarde waarheen waarheen je maar wilt
hoe hou ik dit vol liefde
hoe hou ik dit achter
hoe hou ik dit tussen mijn lippen
en je niet te vergeten wanneer ik je breek
laat me dan juichen
steeds zal ik je dragen je naam ik zal dansen
dwars door je heen en weer zal ik je roepen
je bent de spiegeling op mijn netvlies
die breekt zo ik je noem
geef me je mond dat ik haar spreek
met bloed zal ik ze zoenen je lippen ze lachen
maar de diepere ernst
ik zoek in het verder en dieperder rood
zal ik je weten bijt ik je oor
je siddert het klapwiekt en nu
mij weet je je dak en je muur
beperk ik jou jij mij omgevende
ik ben ook je vloer en je trede
maar nu ben ik een mes dat snijdt
waar je het beetpakt glimmend en rijtend
verlaat het je trillende
besmeur ik schoonheid breek ik kristal
dan tenminste de twinkeling van water
in mijn dromen woel nog wou nog vragen
weet je nog hoe wij twee zonnen botsend ontploften
en werden een vruchtbaar rijk
toevallige achtergrondinfo
gepubliceerd in Meander (1998)
uit: omdat het klinkt maar niet vastligt (2001)
uit: vanwege een nieuwe uitleg (1997)